– Blisko 90% pracowników zatrudnionych do opieki osób zależnych oraz jako pomoc pielęgniarska w Stanach Zjednoczonych, którzy pracują w domach opieki, hospicjach i ogólnie z osobami starszymi, to kobiety.

– Ponad połowę z nich stanowią kobiety kolorowe.

– Średnio zarabiają one około 10$ na godzinę lub mniej *bez płatnego chorobowego czy świadczeń zdrowotnych*.

– Zazwyczaj kobiety te nie chcą brać wolnego, ponieważ czują, że potrzebne są swoim szczególnie narażonym pacjentom.

– Są to osoby mające największy kontakt z ludźmi najbardziej cierpiącymi z powodu wirusa.

Jeśli myślisz sobie: „co mi tam, nie jestem kiepsko zarabiającą kobietą kolorową, więc wszystko ok”, to jesteś w błędzie. Takiego właśnie myślenia nauczyło nas czterdzieści lat neoliberalizmu – że możesz schronić się za magiczną barierką indywidualizmu.

Przeoranie instytucji społecznych, żeby neoliberalizm mógł złapać oddech, prowadzi dziś do tego, że te kiepsko zarabiające kobiety, których starasz się unikać, właśnie teraz:

– muszą udać się do pracy – transportem publicznym, którym TY się poruszasz
– iść do sklepu – gdzie TY robisz zakupy

– nawiązać kontakt z mnóstwem ludzi w celu społecznego zreprodukowania się, by móc pracować dalej. Z częścią tych ludzi TY masz styczność.

Kobiety te, wykonujące najcięższą pracę opieki, nie mogą pozwolić sobie na społeczną izolację, ponieważ nie stać ich na utratę pracy.

Koronawirus nie uznaje ani klasy, ani rasy, ani płci. Jest w pełni demokratyczny. Przeniknie do życia nas wszystkich, ponieważ kapitalizm nie chroni życia niektórych z nas.

Przełożyła: Katarzyna Szopa

Tekst ukazał się na profilu facebookowym autorki. Tytuł pochodzi od redakcji.